فرسودگی روانی ناشی از زندگی در جوامع سرمایه داری

مسیر زندگی مطلوب هر فرد ممکن است کاملا منطبق با ارزش ها و هنجارهای جامعه نباشد، بلکه در راستای سلامت روان و عدم فرسودگی روانی ، قرار است هر فردی با دانشی که از خود بدست می آورد زندگی مطلوب خاص خود را زندگی کند.

حال در این شلوغی دنیای مدرن سرمایه داری که هر لحظه محصولی جدید اختراع می‌شود و باید به فروش برود، با چه حجم عظیمی از تبلیغات مواجه هستیم. تبلیغاتی بسیار پیشرفته که نه تنها محصول خود را معرفی می‌کنند، بلکه خیلی از آنها موفق می‌شوند حس نیاز به آن محصول را نیز در ما ایجاد کنند. بطوری‌که زندگی بدون آن محصول به‌نظر غیر ممکن بیاید (حیف است اگر اذعان نکنیم که این نوع تبلیغات واقعا یک تلفیق زیبا ولی سَمی از علم و هنر محسوب می‌شوند).

تا جایی که این تبلیغات به هنرمندی‌شان ادامه بدهند و روی ما هم اثر هنرمندانه‌شان باقی بماند، ممکن است مشکل زیادی ایجاد نشود و فعلا خبری از فرسودگی روانی هم نباشد. ولی اگر این تبلیغات روی من اثر نگذارد ولی برروی همه اطرافیانم کارش را انجام داده باشد، بطوری‌که همه دنبال آن ماجرا بدوند، من اینجا از بقیه جا می مانم، من همرنگ آنان نیستم، و همین باعث می‌شود شکاف بین من و دیگران به سرعت باعث قضاوت من شود.

فرسودگی روانی در فرد از همین‌جا آغاز می‌شود. مورد قضاوت قرار گرفتن برای خیلی از ما معنی خوشایندی ندارد، اگر روان قوی‌ای نداشته باشیم به خودمان و عقلمان شک می‌کنیم، حس حماقت و گاهی حس شرم و نقص می‌کنیم. این احساس کمبود سبب می‌شود که دست به خریدهایی بزنیم که نیازی به آنها نداریم. در سبد خرید روزانه خود بخش‌های غیرقایل نیازی بسازیم.  یا برای مقایسه خود با دیگران بیش از حد به شبکه های اجتماعی تکیه کنیم.

تحمل همه این حس‌ها طبیعتا کار راحتی نمی‌تواند باشد، بنابراین خیلی از ما به آنچه در تبلیغات است و عرف شده یا مُد شده تن می‌دهیم، به همان رستورانی که بقیه می‌روند می‌رویم، غذایی که شاید دوست نداریم را می‌خوریم چون همه می‌خورند، از برندی خرید می‌کنیم که لباس هایش هیچوقت به تنمان نیامده، کلاب و هتل هایی می‌رویم که از لحاظ مالی برایمان سنگین است یا اصلا در آنجا به‌ما خوش نمی‌گذرد، با فردی زندگی می‌کنیم که به‌نظر همه خوب است به‌غیر از خودمان و خلاصه کلی هزینه مالی و زمانی و انرژی به خودمان تحمیل می‌کنیم و برده این همرنگ شدن می شویم.

این اضافه بار که روی دوش خود گذاشتیم (اگر مغایر با خواسته درونی‌مان باشد) باعث خستگی و فرسودگی روانی ما می شود. حواسمان باشد بطور روزمره در حال تن دادن به چه چیزهای ریز و درشتی هستیم که دیدن سَم آنها تا الان سخت بوده ولی سَم اثرش را گذاشته؟ همرنگ جماعت شدن بی آن‌که خودمان بدانیم، به مرور تاثیر مخربی بر روی اعتماد  به نفس و سبک زندگی ما می‌گذارد. در بلندمدت افسردگی و اضطراب و اختلالات روانی بی‌شمار دیگری ما را به خود دچار خواهند کرد و تاثیر خود را آشکار خواهند کرد.

مطالعه بیشتر:

روانشناس ایرانی در سوئد

روانشناس آنلاین در کانادا