اول از همه روشن کنیم که: احساس تنهایی با تنها بودن فرق دارد.

احساس تنهایی با دیدن آدم های زیاد و شلوغ کردن دور و برمان و رفتن از این دورهمی به اون یکی و داشتن قرارهای دسته جمعی از این رستوران به اون یکی کافه و کلاب از بین نمی رود. یعنی داشتن احساس تنهایی به تعداد آدم هایی که در طول روز می بینیم و معاشرت می کنیم یا تعداد مهمانی هایی که دعوت می شویم ربطی ندارد. اینکه من دورم با آدمها شلوغ است یعنی من خلوت زیادی ندارم و تنها نیستم، نه اینکه احساس تنهایی نمی کنم.

 احساس تنهایی به درک نشدن مربوط است، به شنیده نشدن، به دیده نشدن و به رسمیت شناخته نشدن.

من زمانی احساس تنهایی نمی کنم که توسط فرد یا افرادی دیده، شنیده و درک شوم. واقعیت این است که شاید ما هیچوقت از احساس تنهایی صد در صد خلاص نشویم، زیرا نهایتا هر کدام از ما موجودیتی مستقل داشته و دارای دستگاه روانی مستقلی هستیم. همین ماجرا باعث می شود که مدل نگاه کردن هر کدام از ما به زندگی با هم فرق داشته باشد، هر کسی برداشت مستقل و منحصر بفرد خود را از هر موضوع و رخدادی در زندگی دارد، هر کسی احساس منحصر بفردی را بابت موضوعی مشابه تجربه می کند؛ و همه این ها یعنی ما برای اینکه بخواهیم برداشت، عقیده، فکر و احساس خود را به دیگری نشان دهیم، مجبور هستیم زحمت بکشیم و حرف بزنیم، توضیح بدهیم و  کلی سر و کله بزنیم تا نهایتا خودمان را “بیان” کنیم، تا توسط فرد دیگر درک شویم.

 در همین شنیده شدن، دیده شدن و نهایتا ” درک شدن” است که حس تنهایی می تواند کاهش پیدا کند. در میان این زحمت کشیدن ها، درواقع داریم روابط عمیقی را با دیگران پایه ریزی می کنیم، که اگر با همین سیستم ادامه دهیم روابطی نزدیک و عمیق شکل خواهند گرفت.

در همین نوع روابط که فضا برای شناخت و درک یکدیگر وجود دارد، حس “همدلی” بین افراد بوجود می آید و همین حس همدلی با خودش شفقت یا مهربانی و اهمیت دادن را در پی دارد. در همین حول و حوش کیفیتیِ ارتباط است که افراد می توانند از یکدیگر خواسته هایی داشته باشند و نگران جبران نکردن یا مورد قضاوت قرار گرفتن نباشند. اینجاست که این افراد با این کیفیت رابطه می توانند بگویند: پشتم گرم است.

این جمله کلیدی نشان می دهد احساس تنهایی بطرز محسوسی “کم” شده است.