اگر این مقاله مفید بود امتیاز دهید.
در سال‌های اخیر، صدها هزار کودک و نوجوان تنها در آمریکا در مورد تفاوت‌های جسمانی جنسیتی با تجربه درونی جنسیتی‌شان صحبت کرده‌اند. برخی تراجنسیتی هستند: جنسیت فیزیکی و احساسی آنها با هم مطابقت ندارد، برخی دیگر غیر باینری هستند و با جنسیت مردانه یا زنانه شناخته نمی‌شوند و بیشتر جنسیت سیال هستند. جنسیتی که آنها با آن شناسایی می‌شوند انعطاف‌پذیر یا در حال تغییر است.
در ادامه سوالاتی که ممکن است برای والدین کودکان ترنس ایجاد شود را بررسی کرده‌ایم و تلاش کردیم پاسخ‌های کاربردی و روشن‌کننده بدهیم تا بتوانند موقعیت را به خوبی درک کرده و آن را مدیریت کنند تا بهترین اتفاق برای همه اعضای خانواده رخ دهد.
سوال 1: آیا ما دلیل این موضوع هستیم؟
حتی حامی‌ترین والدین کودکان ترنس هم ممکن است این سوال را از خود بپرسند. دانیل شومر، متخصص غدد کودکان در بیمارستان کودکان موت و دانشیار دانشگاه میشیگان در آن آربور می‌گوید: «پاسخ بدون قید و شرط ما «مطمئناً خیر» است. هویت جنسیتی چیزی نیست که والدین بتوانند باعث تغییر آن شوند.»
سوال بهتر این است که چرا این سوال به ذهن ما می‌آید؟ لورا اندرسون، روانشناس، که در هاوایی با بچه‌های ناسازگار جنسیتی کار میکند، می‌گوید: ریشه این سؤال اغلب به دلیل تمایل به توضیح است. برخی والدین کودکان ترنس ساختار خانواده خود را بررسی می‌کنند تا ریشه عدم تطابق جنسیت فرزندشان را بیابند. مثلا فرد دیگری که او نیز همین شرایط را داشته است. تلاش برای یافتن توضیح این موضوع و اینکه چه اشتباهی رخ داده است، می‌تواند به کودکان ترنس آسیب بزند.
این تلاش بیهوده است و پاسخی برای توضیح آن وجود ندارد. ملیسا سایپرسکی، روانشناس در کلینیک تراجنسیتی اطفال مرکز پزشکی دانشگاه وندربیلت، می‌گوید: «فرزند شما به عنوان یک شخص اینگونه است و این مساله چیزی نیست که برای آنها اتفاق افتاده باشد.”
مطالعه بیشتر : 3 راه برای ساخت ارتباط قوی با کودکانمان
سوال 2: علت این موضوع چیست؟
فرآیند سیالیت جنسیتی هنوز در حال مطالعه و تحقیق است و ابعاد ناشناخته‌ای دارد. این موضوع والدین کودکان ترنس را قانع نمی‌کند و آنها به دنبال دلیل هستند. به گفته شومر، احتمالاً ژنتیک و وضعیت هورمون‌ها در دوران جنینی در این موضوع تاثیرگذار هستند. اما تنوع جنسیتی همیشه و در فرهنگ‌های مختلف وجود داشته است و مختص جوانان امروزی نیست. دلیل اینکه این روزها بیشتر با این کودکان ترنس مواجه می‌شویم این است که آنها درباره آن صحبت کرده و در مراکز جمع‌آوری داده اطلاعات آنها ثبت می‌شود. گزارش اخیر موسسه ویلیامز UCLA نشان داد که تقریباً 300000 جوان آمریکایی در حال حاضر به عنوان تراجنسیتی شناخته می‌شوند.
ملینا والد، روانشناس، مدیر بالینی برنامه هویت جنسیتی در مرکز پزشکی دانشگاه کلمبیا، می‌گوید: دیدگاه فرهنگی در مورد هویت جنسیتی تغییر کرده است. این موضوع باعث شده افراد بیشتری در مورد جنسیت خود فکر کنند و خود را بهتر بشناسند.
رسانه و افراد شناخته شده تراجنسیتی مانند راشل لوین، دستیار وزیر بهداشت آمریکا توانستند در کودکان ترنس حس امنیت و اعتماد به نفس ایجاد کنند تا بتوانند تجربه جنسیتی متفاوت خود را به زبان بیاورند.
این موضوع یک جنبه منفی نیز دارد. ترس از سرایت، برقراری تعادل در دیدگاه‌ها و نحوه برخورد با این موضوع با توجه به آسیب‌پذیر بودن کودکان باعث نگرانی‌هایی شده است. ملینا والد در این خصوص خاطرنشان میکند: “نظریه سرایت اجتماعی توسط شواهد علمی تایید نمی‌شود.”
سوال 3: آیا موقتی است؟
احتمالا نه. بر اساس مطالعه‌ای که اخیراً در Pediatrics منتشر شده است، در نمونه‌ای از بیش از 300 جوان تراجنسیتی، 94 درصد پس از پنج سال همچنان به عنوان تراجنسیتی شناخته می‌شوند. فقط 2.5 درصد به هویت cisgender بازگشته بودند.
پرسش‌های جنسیتی بخشی از فرآیند هویت‌یابی کودکان و نوجوانان است و بهتر است که در این راه حمایت و پذیرش والدین خود را داشته باشند. برای والدین کودکان ترنس در مواجهه با این موضوع رویکرد یکسانی وجود دارد. آنها باید از یک متخصص با تجربه کمک بگیرند، به کودک زمان و مکان بدهند تا احساسات خود را کشف کند و به صحبت کردن درباره خود ادامه دهد.
سوال 4: چرا حالا؟
یک تصور غلط گسترده وجود دارد که ترنس‌ها هویت جنسیتی خود را از لحظه‌ای که می‌توانند راه بروند و صحبت کنند، می‌دانند و بیان می‌کنند. در واقعیت ممکن است فرد در هر مرحله از عمر خود متوجه هویت تراجنسیتی یا غیرباینری خود شود.
شومر توضیح می‌دهد: «برخی از کودکان به شدت با جنسیت دیگر همذات پنداری می‌کنند و این موضوع در سنین پایین برایشان آشکار می‌شود و می‌توانند آن را در 5 یا 6 یا 7 سالگی بیان کنند. کودکان ترنس ممکن است این موضوع را با پوشیدن لباس‌های جنسیت مورد علاقه خود یا استفاده از نام دیگر نشان دهند.
سایپرسکی توضیح می‌دهد که هنجارهای خانوادگی، انتظارات جنسیتی در یک جامعه یا فرهنگ، درگیری‌های مذهبی، انگ اجتماعی یا ترس از طرد شدن می‌تواند مانع از آن شود که بچه‌ها تا زمانی که به سن بلوغ نرسند، ناراحتی جنسی خود را پنهان کنند. گاهی اوقات آنها اصطلاحات لازم برای توصیف تجربه خود را ندارند و گاهی دیدار با فرد مشابه می‌تواند آنها را به صحبت کردن در مورد این موضوع سوق دهد.
سوال 5: این موضوع چه معنایی برای سلامت روان فرزندم دارد؟
کودکانی که هویت جنسی درونی آنها با جنسیت تعیین شده آنها مطابقت ندارد، معمولاً احساس ناراحتی یا پریشانی شدیدی را تجربه می‌کنند. هویت جنسی درونی آنها قدرت بیشتری دارد و باعث می‌شود کودکان ترنس میل شدیدی برای خلاص شدن از شر ویژگی‌های بیرونی مانند لباس‌ها، نام و غیره داشته باشند.
شومر می‌گوید، دیسفوریا می‌تواند مانند افسردگی، اضطراب یا خشم باشد و یا به صورت خودآزاری ظاهر شود. به عنوان مثال نسبت به جسم خود احساس ناراحتی دارند و از دوش گرفتن امنتاع می‌کنند. همچنین ممکن است از نظر اجتماعی یا تحصیلی دچار مشکل شوند.
کودکان ترنس احساس می‌کنند از بدنشان جدا هستند و چیزی که در آینه میبینند با خود واقعی‌شان متفاوت است. توصیف اینگونه احساسات حتی برای افرادی که تجربه کرده‌اند، دشوار است و پذیرفتن آن چالشی برای والدین کودکان ترنس است.
مطالعه بیشتر : اختلال دو قطبی در کودکان و نوجوانان
مشکلات روانی اغلب با برداشتن گام‌هایی به سوی گذار از جنسیت تعیین شده به جنسیت حقیقی با استفاده از نام یا ضمایر متفاوت از نظر اجتماعی و مصرف هورمون‌های همخوان جنسیت یا دنبال کردن جراحی از نظر پزشکی تسکین می‌یابد.
سابرا کاتز-وایز، روانشناس رشد، استادیار بیمارستان کودکان بوستون، دانشکده پزشکی هاروارد، و مدرسه تی اچ چان هاروارد، خاطرنشان میکند: قابل انتظار است که کودکان ترنس مشکلات سلامت روان را تجربه کنند، اگر چه همه آنها اینگونه نیستند. “تحقیقات نشان می‌دهد که جوانان ترنس در معرض خطر افسردگی، اضطراب، خودآزاری، خودکشی و PTSD هستند.”
وقتی نارسایی جنسیتی با یک بیماری روانی دیگر همراه باشد، ممکن است تشخیص اینکه کدام یک اول اتفاق افتاده برای والدین سخت باشد و موضوع دوم را مقصر موضوع اول بدانند.
نگرانی والدین کودکان ترنس قابل درک است. پرسش‌های جنسیتی کودک نیازمند ارزیابی عمیق از هویت، تجربه و سلامت روان او است که باید توسط متخصص انجام شود تا بررسی کند که آیا ناراحتی جسمی مربوط به جنسیت است یا منعکس کننده اضطراب گسترده‌تر نوجوان نسبت به بدن در حال تغییرش است.
لورا کوپر، روانشناس کودک و نوجوان در دالاس، می‌گوید: داده‌های موجود نشان می‌دهد که رعایت ضمایر به طور چشمگیری خطر خودکشی را در بین جوانان دارای جنسیت متفاوت کاهش می‌دهد.
سوال 6: آیا فرزند من نیاز به جراحی دارد؟
لازم نیست. شومر می گوید: «درمان واحدی وجود ندارد. هر یک از این موارد – انتقال اجتماعی، انتقال هورمونی و انتقال جراحی – فقط ابزاری هستند که می‌توانند در درمان نارسایی جنسیتی استفاده شوند. به عنوان مثال، فقط تعداد کمی از مردان تراجنسیتی جراحی اندام تناسلی خود را انتخاب می‌کنند. اما برای برخی دیگر، هورمون‌ها و جراحی، به طور موثری دیسفوریا را برطرف میکند.
درخواست‌های شخصی کودک برای انتقال مثلاً داشتن یک صدای مردانه‌تر یا یک چهره زنانه‌تر بر انتخاب درمان و زمان بندی تأثیر می‌گذارد. اما سن نیز مهم است. در طی یک بازنگری توسط انجمن حرفهای جهانی برای سلامت تراجنسیتی‌ها، حداقل سن توصیه شده برای درمان‌های هورمونی از 16 به 14 کاهش می‌یابد. مصرف استروژن یا تستوسترون می‌تواند کمک مؤثری برای نوجوانان ترنس باشد.
سوال 7: اگر فرزندم نظرش عوض شود یا پشیمان شود چه؟
پشت بسیاری از سؤالات والدین کودکان ترنس این نگرانی وجود دارد که اگر فرزندم بعداً از این موضوع پشیمان شود چه؟ اندرسون می‌گوید: «والدین تمایلی به نه گفتن بیش از حد ندارند زیرا می‌دانند فرزندشان به حمایت نیاز دارد، اما همچنین نمی‌خواهند خیلی سریع بله بگویند. در واقع نه گفتن احساس محافظت بیشتری دارد.»
هیچ پزشکی نمی تواند تضمین کند که کودک پشیمان نخواهد شد. کوپر می‌گوید: «هیچ‌وقت نمی‌توان 100 درصد اطمینان داشت و این یک تصمیم بزرگ است. اما داده‌های موجود نشان می دهد که احتمال پشیمانی کم است.
بیشتر تحقیقات در مورد احساسات پس از تغییر جنسیت روی بزرگسالان متمرکز شده است. به عنوان مثال، یک متاآنالیز 2021 منتشر شده در مجله جراحی پلاستیک و ترمیمی نشان داد که تنها 1 درصد از نزدیک به 8000 بیمار که تا 9 سال پس از جراحی تغییر جنسیت تحت نظر قرار داشتند، ابراز پشیمانی کردند.
کوپر می گوید: «تغییر جنسیت یک فرآیند تدریجی است که گام به گام انجام می‌شود. اگر کودک با تغییرات انجام شده احساس راحتی نکند، می‌توان درمان را متوقف کرد. برخی از تغییرات مانند تغییر صدای ناشی از درمان تستوسترون، عموماً همیشگی هستند، اما بسیاری از تغییرات دیگر مانند قاعدگی برگشت‌پذیرند.
سوال 8: آیا داشتن احساس ناراحتی و گیجی طبیعی است؟
بله. کاملا طبیعی است. اندرسون می‌گوید:”بسیاری از والدین کودکان ترنس احساس عمیق از دست دادن را در مورد انتظارات خود از فرزندشان، تجربه می کنند.” تعداد بی‌شماری از سنت‌های خانوادگی و فرهنگی به‌طور جدایی ناپذیری با جنسیت گره خورده‌اند.
اگر والدین کودکان ترنس خاطرات گرمی از گذراندن وقت با والدین همجنس خود داشته باشند، تصور می‌کنند که این کار را با فرزند خود نیز تکرار خواهند کرد. کنار آمدن با هویت جنسی کودک اغلب به معنای کنار گذاشتن آن انتظارات است. کنار آمدن با این مساله فرآیندی شبیه به سوگواری که نیاز به حمایت دارد.
والدین کودکان ترنس اغلب تلاش می‌کنند احساسات پیچیده و عمیق خود را پنهان کنند و از گفتن چیزی که باعث آزار می‌شود، خودداری می‌کنند. اما خوب است به کودکان در مورد وضعیت خود اطلاع دهید تا روند تغییر جنسیت موفق پیش برود.
سوال 9: چه زمانی باید به مدرسه فرزندم یا خانواده و دوستانمان بگویم؟
این که این موضوع را با چه کسی در میان بگذارید، به میزان راحتی و امنیت کودک شما بستگی دارد. کودک خود نیز باید برای علنی کردن این موضوع آماده باشد.
والدین کودکان ترنس باید مطمئن شوند که در مدرسه از ضمیر مورد علاقه کودک استفاده می‌شود. نظارت و حمایت والدین می‌تواند از ناخوشایند شدن فضای مدرسه جلوگیری کند. لازم نیست که خیلی سریع پیش بروید و یا با افراد مخالف و آزارگر جدال داشته باشید. هدف شما باید امنیت و آسایش کودک باشد نه آن چیزی که برای شما آسان‌تر است.
سوال 10: بهترین راه برای کمک به فرزندم چیست؟
به حرفهای فرزندتان گوش دهید. بر کلیت فرزندتان تمرکز کنید، نه فقط بر جنسیت او. در مورد آنچه می‌خوانند یا هر چیز دیگری که دوست دارند انجام دهند، صحبت کنید. در غیر این صورت کودک احساس میکند که تمام هویت او به ترنس بودن او بستگی دارد. شادی را فراموش نکنید.
سخن پایانی
تفاوت تجربه درونی و جنسیت تعیین شده در زمان تولد، مساله‌ای است که همیشه وجود داشته و امروزه به دلیل تاثیر رسانه‌ها، کودکان و نوجوانان بیشتری درباره تفاوت‌ها و احساسات خود صحبت می‌کنند. پدر و مادرها که با موضوع غافلگیرکننده و حساسی مواجه می‌شوند، ممکن است واکنش‌های متفاوت و حتی آسیب‌زننده نشان دهند. در این مقاله به 10 سوال درباره موضوعی که می‌تواند ذهن والدین را آشفته کند پاسخ دادیم تا موقعیت را برای آنها روشن کنیم و به تصمیم‌گیری آنها کمک کنیم.
تست های روانشناسی برای کودکان :
مقالات پیشنهادی
